ΜΠΛΕ

Μπήκες στο σπίτι
εσύ. Κι ο άνεμος.
Κι όταν περπάτησες
τα ρολόγια έδειξαν σιωπή.
Εκεί που στάθηκες
εκεί, πατρίδα αγαπημένη
ολόχρυσο, απάνεμο ακρογιάλι.
Εκεί που κοίταξες
παράδεισος και άβυσσος μαζί και ουρανός.
Πάνω στο κόκκινο
που έγειρες να κοιμηθείς
όλα τα χρώματα μαζί
όλα τα τολμηρά χαμόγελα
σκιά ο πόθος, ξωτικό
κι ο έρωτας φωτιά.
Εκεί που ήπιες
Θάλασσα απύθμενη, βαθειά και τρικυμία.
Στο φως στραμμένο ηλιοτρόπιο
εκεί που γεύτηκες.
Εκεί που χάιδεψες
δέντρα πυκνά σε δάσος σμαραγδένιο, άνοιξη.
Εκεί που έκλαψες
μνήμες ανάγλυφες, ρωγμές,
γυμνά πετράδια που χαράζουν.
Φεγγάρι στα μαλλιά σου τ’ όνειρό μου.
Άστρα στο πρόσωπό σου οι ανάσες μου.
Ασάλευτα, βαριά, βράχοι τα βλέφαρα.
Παραθυρόφυλλα κλειστά.
Τα χείλη σου γλυπτές καμπύλες,
πέπλο, μετάξι πορφυρό
και το φιλί λυχνάρι αναμμένο.
Πόσο μικρή η κάμαρα.
Πόσο βαθύ το μπλε.
Πόσο αντέχει η αγάπη
να σωπαίνει….

Γαλάτεια Π.