Ένα παιγνίδι λέξεων

Ένα παιχνίδι λέξεων σου είπα.
Ένα παιχνίδι σαν χάρτινο καράβι μες στο πέλαγος.
Εμείς παρόντες. Αρχηγοί. Κι Αιχμάλωτοι.
Σαν εραστές.
Οι λέξεις που τα χείλη
ποτέ δεν τόλμησαν να ψιθυρίσουν
κοράλλια στο βυθό της θάλασσας
που ανασύραμε αργά αργά στη γυάλινη επιφάνεια
δύτες χωρίς το σκάφανδρο, γυμνοί στο φόβο και στο απέραντο.
Πρώτα εσύ, ύστερα εγώ.


Μ’ ένα άσπρο σύννεφο για φόντο
στο ζωντανό πορτραίτο της ψυχής σου
βάφω με σκούρο μπλε τις ενοχές μας.
Κι όλες τις συνειδήσεις μας που ξέφυγαν
τις βάφω κόκκινες.
Στο βάθος των ματιών σου
μια λάμψη έρωτα αντανακλά στο φως.
Στις άκρες των χειλιών σου
μια ξεχασμένη γεύση αμβροσίας που έμεινε απ’ το όνειρο
στο παραμιλητό σου.


Ένα παιχνίδι λέξεων σου είπα.
Κι οι λέξεις χόρεψαν σα Νύμφες να ξορκίσουν
το δάσος που αλυχτούν οι σκέψεις και στοιχειώνουν.
Χείμαρρος η φωνή σου, ποταμός
να παρασέρνει κάθε δισταγμό μου με μανία
κι όλες τις λύπες μου να πνίγει μες στο διάβα του.
Βράχος ο αναστεναγμός σου
που στέκεται αιώνια και προσμένει
το κύμα απ’ την ανάσα μου.
Στο πιο ψηλό κι απόκρημνο σημείο
την τελευταία λέξη μου θα πω.
Κι αυτή, μες στο σκοτάδι…



Γαλάτεια Π.